Zolang je het verlies niet volledig onder ogen kunt zien, blijf je jezelf verzetten. Hierdoor kun je moeilijk tot verwerken komen.
Je kunt pas iets onder ogen zien door er voldoende mee geconfronteerd te worden. Het besef komt niet ineens. In het begin kan het zijn dat je hoofd weet wat er is gebeurd, maar dat je hart het nog niet kan vatten. Stukje voor stukje dringt het tot je door, tot je inziet dat het verlies er voor altijd zal zijn. Je hoofd en je hart zijn op elkaar afgestemd. Enkel dan ben je klaar om stapje voor stapje te beginnen verwerken.
Ik heb gehuild en gestampt omdat er zo veel tijd over is gegaan tot men mij geloofde. Ik heb in de put gezeten omdat ik nooit meer terug zou kunnen naar mijn lichaam van voorheen. Het voelde voor mij aan als een echt afscheid. Wat ben ik blij dat ik de cursus tot rouw- en verliesconsulent volg. Het liet me snel inzien dat ook de menopauze een verlies is. Daarin leerden we o.a. dat het zo belangrijk is om je gevoelens er te laten zijn en ze zeker niet op te kroppen. Een gezegde dat mijn leerkracht aanhaalde, is blijven spoken in mijn hoofd: “stilstaand water verziekt”. Hiermee wilde ze zeggen dat het niet uiten van je gevoelens (o.a. tranen) uiteindelijk leidt tot ziekte. Zoals je in het begin van deze blog las, heb ik mijn gevoelens geuit en er laten zijn en dat doe ik nog altijd, want verwerken vraagt tijd. Het is een heen en weer geslinger tussen onder ogen zien en ermee aan de slag gaan. Het is aan de slag gaan met je rugzak. Een rugzak die bij heel wat vrouwen in de menopauze behoorlijk zwaar is of zelfs te zwaar omdat ze al een heel leven achter zich hebben. Dat, in combinatie met een veranderend lichaam, is ook één van de redenen waarom vrouwen rond de menopauze gemakkelijker overspannen raken. Sommigen belanden in een depressie of burn-out. Ook ik ben daar niet van gespaard gebleven. Alleen wist ik zelf niet dat ik in de overgang zat. Tijdens mijn ziekte heb ik de stenen in mijn rugzak eens goed bekeken. Daarna heb ik ze ver weggegooid. Nu kijk ik dankbaar terug, want ze hebben me zo veel geleerd. Dit zou me nooit gelukt zijn zonder mijn psychologe Sofie en de cursus tot creatief coach. Beiden hebben me een paar zaadjes aangereikt waarmee ik aan de slag ben gegaan. Die zaadjes zijn ondertussen prachtige bloemen geworden. Mijn rugzak is nu veel lichter en er is dus veel plaats vrijgekomen voor mooie, wijze dingen. Vandaar dat vrouwen in de menopauze ook wel wijze vrouwen worden genoemd. En dat, dat vind ik een leuk idee!
Iedereen verwerkt verdriet op een andere manier. Voor sommige mensen is een liefdevolle en warme (thuis)omgeving voldoende, anderen openen hun hart liever bij een wildvreemde. Het staat vast dat het juiste klimaat van cruciaal belang is in een goede rouwverwerking. Zo zie je maar dat hier ook weer lievezachtebegripjes op hun plaats zijn.
Reactie schrijven