In 2016 ging ik door een enorm stressvolle periode zowel voor mezelf als persoon, alsook op mijn werk. Ik voelde mij niet goed in mijn vel. Daarbovenop begon ik veel haar te verliezen, wat heel confronterend was, want ik heb al geen weelderige haardos.
Bij de jaarlijkse bloedcontrole vroeg ik de huisarts om te kijken of ik niet in de overgang zat, mijn moeder was immers voor haar 40ste in de overgang (op dat ogenblik was ik zelf 37 jaar). Zij voelde zich destijds ook niet goed in haar vel. Uit deze bloedresultaten scheen met mijn vrouwelijke hormonen niets aan de hand te zijn en dus liep ik alleen verder met een gevoel dat er toch iets was.
Ik veranderde van job en werd zelfstandige. Een job die ik eerlijk waar onderschat heb, maar dit lag voor een stuk ook aan mezelf. De lat lag geen meter, maar tien meter te hoog en dat houd je niet vol. Toch merkte ik in de daaropvolgende jaren steeds meer fysieke veranderingen. Ik kreeg drogere ogen, een drogere mond, mijn huid werd droger en ik had ook te maken met vaginale droogte. Steeds meer had ik het gevoel aan het uitdrogen te zijn, terwijl ik voldoende dronk. Telkens ik bij de gynaecoloog kwam en ik mijn klachten opsomde, zei ze dat dit onmogelijk was. Het toeval wil dat ik bij elke jaarlijkse check-up een eitje had dat aan het rijpen was. Dus dacht ik meer en meer dat het tussen mijn oren zat. Ik had namelijk ook veel stress en stress veroorzaakt gelijkaardige symptomen.
In 2020 vroeg ik aan mijn huisarts om toch nog eens mijn hormonen te testen. Uit de test bleek opnieuw dat niets erop wees dat ik in de overgang zat. De gynaecoloog schreef een vaginale zalf voor om alles daar vanonder een beetje te verzachten. Toch merkten mijn huisgenoten en ik nog meer veranderingen. Zo werden mijn altijd stevige, gespierde benen fijner, kreeg ik last van slapeloosheid, was ik vermoeid, kreeg ik meer haar op mijn kin en op plaatsen waar altijd een haartje kwam, kwam er plots geen meer, ik werd 4 kg zwaarder, mijn borsten deden vroeger regelmatig pijn en nu had ik er nooit meer last van, uiteindelijk kreeg ik te maken met warmte-opwellingen en veranderde mijn vaginale afscheiding totaal van kleur en van geur. Dat was het moment waarop ik overspannen raakte. In de zomer van 2022 kon ik niet meer. Ik zat er totaal door. Maanden heb ik geslapen en voor mezelf gezorgd en van zodra ik hierdoor was gesparteld, kwamen mijn fysieke klachten dubbel zo hard binnen. Tijdens mijn jaarlijks bezoek aan de gynaecoloog vertelde ik over het extra bloedverlies, maar ook zij schreef deze toe aan overspanning en een ontregeld zenuwstelsel. In het begin begreep ik dat ze me zeiden dat al mijn klachten psychosomatisch waren. Mijn bloedresultaten hadden tot 2020 altijd aangegeven dat ik niet in de overgang was. Ik vertrouwde erop dat de artsen het bij het rechte eind hadden. Na 8 maanden belandde ik bij de schouderspecialist die mij bevestigde dat ik een versleten schouder had. De fysiotherapeut benoemde mijn zenuwpijn, waarvan de oorsprong in mijn nek en rug te vinden is. Wat een opluchting was dat! Eindelijk waren er mensen die me geloofden! Na een schouderoperatie kreeg ik met nog meer zenuwpijn te maken. Een snijdende pijn van in mijn duim tot in mijn oor. Samen met deze pijn kreeg ik plots overal pijn. Pijn aan de onderkant van mijn voeten, mijn heupen, ellebogen, polsen, handen, enz. Waar kwam dat nu ineens vandaan? Wanneer stopt mijn miserie eens?
Mijn kinesist en mijn chiropractor werkten de zenuwpijn weg, maar de andere pijn en klachten bleven. Ik vertelde de chiropractor over al mijn klachten en zij vertelde me dat ze al een aantal vrouwen had met gelijkaardige problemen. Achteraf bleken deze vrouwen in de overgang of zelfs al in de menopauze te zitten.
Begin 2024 liet ik terug bloed prikken en tot ongeloof van de huisarts zat ik al volledig in de menopauze. Niet meer in de overgang! Al die jaren was mijn gevoel juist, al die jaren werd ik niet geloofd, al die jaren zat alles tussen mijn oren. En toen werd ik kwaad! Kwaad op iedereen die me niet geloofd had, kwaad omdat alles misschien zover niet had moeten komen, kwaad op mezelf omdat ik misschien nog meer op tafel had moeten kloppen, kwaad omdat ik nog meer in mezelf had moeten geloven.
Ik begon alles te onderzoeken en geloofde niet meer wat artsen me zeiden. Zo ben ik al mijn bloedresultaten gaan uitpluizen en wat bleek? Al in 2020 zagen mijn bloedresultaten er anders uit. Waarom werd dit niet verder opgevolgd? Nu zit ik thuis, heb ik pijn, van ’s morgens tot ’s avonds en van kop tot teen. Zo word ik ook belemmerd in mijn dagelijkse activiteiten. Dikwijls vraag ik me af of het nog wel goed komt.
Aangezien ik geen artsen meer vertrouwde, ben ik mezelf beginnen in te lezen over de menopauze. Zo wist ik alle mogelijke behandelingen met hun voordelen en nadelen voordat ik naar de gynaecoloog ging. Toen ik bij haar binnenstapte en vertelde dat ik in de menopauze zat, bekeek ze me vol ongeloof met de woorden “Dat kan niet!”. Na bekijken van mijn bloedresultaten, moest ze verbouwereerd beamen. Ik heb gekozen voor een hormoonbehandeling met bio-identieke hormonen. Momenteel ben ik echt nieuwsgierig naar wat dit met mijn lichaam gaat doen en ik hoop op veel, heel veel, want ik heb het gevoel dat ik wel wat in te halen heb.
Ook al wist ik het al lang, het moment dat de huisarts mijn vervroegde menopauze bevestigde, voelde als een donderslag bij heldere hemel. Hierdoor voel ik een soort afscheid van mijn jongere “ik”. Het voelt als rouwen en afscheid nemen. Gelukkig heeft de cursus tot rouw- en verliesconsulent me geleerd dat ik hierdoor moet en dat het belangrijk is om deze gevoelens er te laten zijn. In een volgende post en blog vertel ik hier zeker meer over…
Reactie schrijven